Anti dsDNA, IgM

آنتی بادی هایی که قابلیت اتصال به DNA را دارند جزو گروه آنتی بادی های ضد هسته ای  Anti-nuclear Antibodies(ANA) تقسیم بندی می شوند. این نوع از آنتی بادی ها در بیماری های مختلفی تا کنون مشاهده شده اند.
آنتی بادی هایی که به DNA دو رشته ای طبیعی متصل می شوند، به عنوان آنتی بادی های اختصاصی بیماری SLE شناخته می شوند و در حدود 50-80 درصد از این بیماران دارای این نوع آنتی بادی در سرم خود می باشند.
آنتی بادی علیه DNA دو رشته ای ds DNA (double stranded) در فاز حاد بیماری SLE مشاهده می شود. میزان این آنتی بادی در سرم ارتباط مستقیمی با شدت بیماری دارد. بنابراین شناسایی این اتوآنتی بادی ها در تشخیص و پیگیری بیماری SLE بسیار مهم می باشد و به عنوان یکی از معیارهای مهم در تشخیص SLE شناخته می شود.
اغلب بیماران مبتلا به SLE دارای آنتی بادی از جنس IgG برعلیه ds DNA در سرم خود می باشند. حضور این نوع آنتی بادی معمولآً باعث ایجاد علائم کلیوی مانند گلومرولونفریت می شود که ناشی از رسوب کمپلکس های ایمنی در گلومرول های کلیوی می باشد. تقریباً 30 درصد از بیماران مبتلا به SLE اتوآنتی بادی از جنس IgA بر علیه ds DNA تولید می کنند. به نظر می رسد که این افراد زیر گروه متفاوتی از SLE را بروز می دهند. مطالعات مختلف نشان می دهد که حضور آنتی بادی از جنس IgA علیه ds DNA خصوصیات ویژه ای از بیماری مانند افزایش سرعت رسوب گلبول قرمز (ESR)، افزایش مصرف جزء  C3 سیستم کمپلمان، علائم بالینی واسکولیت پوستی، اریتما و نکروز بافتی را بروز می دهند. درحالیکه ارتباطی بین این نوع آنتی بادی و التهاب کلیه (nephritis) و مفاصل (arthritis) مشاهده نشده است.
آنتی بادی از جنس IgM برعلیه ds DNA درحدود %25 از افراد مبتلا به SLE شناسایی شده است. برخلاف آنتی بادی از جنس IgA و IgG ،آنتی بادی از جنس IgM ارتباط مستقیمی با شدت بیماری ندارد. به دلیل ماهیت آنتی بادی IgM و از آنجاکه این نوع آنتی بادی ها قابلیت پاکسازی بیشتری نسبت به سایر آنتی بادی ها در بدن دارند، نسبت به سایر کلاس های آنتی بادی به میزان کمتری در دیواره عروق کلیوی و مفاصل رسوب می کنند. حضور این نوع آنتی بادی در بیماران مبتلا به SLE ارتباط معکوسی با شدت بیماری و هم چنین عوارض کلیوی و مفصلی ناشی از رسوب کمپلکس های ایمنی دارد. بنابراین شناسایی این زیرگروه از بیماران SLE که دارای آنتی بادی از جنس IgM برعلیه ds DNA می باشند می تواند در پیش بینی خطر بروز عوارض کلیوی در بیماران مبتلا به لوپوس بسیار کمک کننده باشد.
 

مقادیر طبیعی ممکن است براساس روش و نوع کیت مورد استفاده متفاوت باشد.
Negative:  <18 AU/ml
Doubtful: 18 - 30 AU/ml
Positive:  >30 AU/ml 
 

- حضور آنتی بادی از جنس IgM برعلیه ds DNA درحضور علائم بالینی مرتبط می تواند بیانگر تشخیص بیماری SLE باشد.
- بیمارانی که آنتی بادی از جنس IgM برعلیه ds DNA دارند احتمال بروز عوارض کلیوی (گلومرولونفریت) همراه با بیماری لوپوس در آنها بسیار پایین می باشد.
 

- عدم حضور آنتی بادی از جنس IgM علیه ds DNA نمی تواند تشخیص SLE را رد کند.
- تفسیر نتایج مربوط به این آزمایش بایستی در همراهی با علائم بالینی و نتایج سایر آزمایش های مرتبط صورت بگیرد.
- نتایج آزمایش ممکن است تحت تأثیر مرحله بیماری و هم چنین داروهای مورد استفاده در بیماران قرار بگیرد.
 

1. Witte T. IgM antibodies against dsDNA in SLE. Clin Rev Allergy Immunol. (2008) 34 (3): 345-7. Review.
2. Radic M.Z., et al. Initiation of systemic autoimmunity and sequence specific anti-DNA autoantibodies. Crit Rev Immunol. (1999) 19 (2): 117-26. Review.
3. Rizzo D., et al. IgM peak independently predicts treatment-free survival in chronic lymphocytic leukemia and correlates with accumulation of adverse oncogenetic events. Leukemia. (2015) 29 (2): 337-45.
4. Taylor R.P., et al. Quantitative analyses of C3b capture and immune adherence of IgM antibody/dsDNA immune complexes. J Immunol. (1989) 143 (11): 3626-31.
5. Chong B.F., et al. IgG and IgM autoantibody differences in discoid and systemic lupus patients. J Invest Dermatol. (2012) 132 (12): 2770-9.